این نخستین بار نیست که قرآن با تکیه کردن روى سعى و تلاش به افراد تنبل و بیکار هشدار مى دهد که: سعادت سراى دیگر را تنها با اظهار ایمان و سخن نمى توان بدست آورد، بلکه عامل اصلى سعادت سعى و تلاش است.
این حقیقت در بسیارى از آیات قرآن منعکس است.
در یک جا انسان را در گرو اعمالش مى شمرد (کُلُّ نَفْس بِما کَسَبَتْ رَهِینَةٌ).(1)و در جاى دیگر، بهره او را تنها در گرو سعیش مى شمرد (وَ أَنْ لَیْسَ لِلإِنْسانِ إِلاّ ما سَعى).(2)
و در بسیارى از آیات، بعد از ذکر ایمان، روى عمل صالح تکیه مى کند.
تا همگان این خیال خام را از سر بدر کنند که: بى سعى و تلاش به جائى مى توان رسید، مواهب دنیاى مادّى را بى سعى و تلاش نمى توان به دست آورد، چگونه مى توان انتظار داشت که سعادت جاودانى بدون آن به دست آید.